लिपस्टिक -संपदा म्हाळगी-आडकर ५/२९/१०
मुली आणि नटणं-मुरडणं हे समानार्थी शब्द असल्याचं मान्य करण्यास कोणाची हरकत नसावी. माझ्या बाबतीतही ते खरं आहे. लहानपणी म्हणजे अगदी ४-५ वर्षाची असताना मला झगमग कपडे, उंच टाचेच्या चपला, मेक-अप, नटणं-मुरडणं ह्याचं विलक्षण आकर्षण होतं. माझ्या मामीला ह्या गोष्टींचं ज्ञान आणि आवड असल्याने ती माझी रोल-मॉडेल होती.
शनिवार-रविवार आजोळी राहायला गेल्यावर, आजीच्या खाऊचं, मामाच्या पॉट आईस्क्रीमचं जेवढं कौतुक असायचं, त्याहीपेक्षा मामी आता स्वत:चं कशी आवरते हे पाहायला मिळायचं कौतुक जास्त! मामीकडून कर्लर्स लावून घेऊन सरळसोट केस कुरळे करून घेऊन मजा यायची. तिच्या उंच टाचेच्या sandals मी कितीवेळा घातल्या असतील देव जाणे. उंच टाचेच्या चपला त्याकाळात घ्यायला आणि घालायला आम्हाला सक्त मनाई होती. त्यामुळे शनिवार-रविवार मामाकडे भातुकली खेळताना मामीचे उंच टाचेचे sandals घालून, त्या घालून धडपडून आम्ही हौस भागविली.
लहानपणी लिपस्टिक ह्या गोष्टीने मला जबरदस्त भुरळ घातली होती. माझे लिपस्टिक विषयीचे किस्से, आमच्या घरात खूप फेमस आहेत. माझ्या वडिलांना एवढ्या लहान मुलींनी नटणे अजिबात मान्य नव्हते. लिपस्टिक लावण्यास त्यांचा जबरदस्त विरोध होता. आता पालकाच्या भूमिकेतून जाताना माझा stand फारसा वेगळा नाही.
आमच्या घराशेजारी असलेल्या मंदिरात उत्तर भारतीय पुजारी होते. त्यांच्या नवपरिणीत बायकोलासुद्धा नटण्याची फार हौस! त्यामुळे विकडेजमध्ये ती माझे शिक्षण घेत असे. ओठाला ती लावत असलेली एक शेंदरी पावडर, लिपस्टिकपेक्षा वेगळी पण लिपस्टिकचा इफेक्ट देणारी होती. न राहवून मी, एकदा तिच्याकडून ती लावून घेतली. घरी आल्यावर बाबांनी मला तिसऱ्या मजल्यावरच्या खोलीत बंद करून ठेवलं होतं. मला कोंडून बाबा स्वत: तेवढा वेळ खोलीच्या बाहेर बसले होते हे मला माहित होतं. माझ्या कृत्याचं मला काही वाईट वाटलं नाही पण त्यानंतर मी तसं कधी केलं नाही. आता ते सगळं आठवून हसू येतं.
असाच अजून एक किस्सा म्हणजे माझ्या मामीच्या लिपस्टिकचा! मामीला लिपस्टिकची फार हौस. रोज ऑफिसला जाताना ती लिपस्टिक लावायची. तिची एक आवडती, गडद रंगाची, भारीची लिपस्टिक मला खूप आवडायची पण ती कधीही लावायला मिळणार नाही हे मला माहित होतं. पण ती कशी लावतात हा फील घ्यायची हौस ना! मग काय, माझ्या ४ वर्षांच्या मेंदूला एक कल्पना सुचली. मी सरळ ती लिपस्टिक उचलून खिडकीच्या जाळीवर फासली. मामीची अर्धी-एक लिपस्टिक मी संपवली असावी त्या दिवशी. माझी आठवण म्हणून मामा मामीने ती जाळी कधीही न धुता, ती खूण तशीच ठेवली होती कित्येक वर्षे!
मोठे झाल्यावर, समजायला लागल्यावर, कमवायला लागल्यावर आपल्याला हवे ते घेणे शक्य आणि प्राप्त होते. पण आता काय करावे आणि करू नये ह्याची जराशी अक्कलही आली. बाह्यसौंदर्यापेक्षा आंतरिक सौंदर्यावर जास्त भर पडू लागला. लिपस्टिकला माझा विरोध अजूनही नाही पण कोणत्या वयात लावावी आणि कोणत्या वयात लावू नये ही मते आता ठाम आहेत.
शब्दांकित 
योगायोग म्हणतात तो हा, मी पण अगदी याच विषयावर लिहिलंय – थोडं वेगळं.
लेख वाचला, नेहमीप्रमाणे उत्तम झालाय. प्रतिक्रिया दिली आहे.
असो, माझ्या फ्लोअरवर बाजूच्या रो मध्ये एक मुलगी बसते. तशी ती खूप छान आहे. पण ज्यावेळी ती लिपस्टिक लावून येते त्यावेळी ती एवढी छान वाटत नाही जेवढी न लावता दिसते.
सौंदर्य relative आहे. Beauty lies in the eyes of beholder, असं म्हणतात ते किती बरोबर आहे.